Delta Tourism

در کمال تعجب، تاریک بودن فضا ارتباط کمی با کمبود نور دارد. همانطور که می‌دانید میلیاردها ستاره و اجرام دیگر، مانند سیارات در کهکشان ما وجود دارند که نور را منعکس می‌کنند. بنابراین وقتی ما در شب به آسمان نگاه می‌کنیم باید بسیار درخشان باشد اما در واقع تاریک است. با مجله دلتا همراه باشید تا علت این پدیده را بدانید.

تناقضی که باعث تاریک بودن فضا شده است، در محافل فیزیک و نجوم بعنوان پارادوکس اولبرس شناخته می‌شود، و این تناقض را می‌توان با تئوری انبساط فضا-زمان توضیح داد.

تئوری انبساط فضا-زمان

این تئوری ثابت می‌کند که جهان ما سریعتر از سرعت نور در حال انبساط است. در این شرایط، نور در‌حال کشش و تبدیل به امواج مادون قرمز، مایکروویو و امواج رادیویی است، که توسط چشم انسان قابل تشخیص نیستند و از آنجا که قابل شناسایی نیستند، با چشم غیر‌مسلح، تیره (سیاه) به نظر می‌رسند.

نقش ستاره‌ها در تاریکی فضا

ستاره‌ها نور را در همه رنگ‌ها، حتی رنگ‌هایی که برای چشم انسان قابل مشاهده نیستند، مانند ماورا بنفش یا مادون قرمز ساطع می‌کنند و اگر می‌توانستیم طیف مایکروویو را ببینیم، تمام فضا می‌درخشید.

نقش فضای بین ستاره‌‌ای در تاریکی فضا

دقت کنید که آسمان زمین آبی است، زیرا مولکول‌های تشکیل دهنده جو (از جمله نیتروژن و اکسیژن) بسیاری از طول موج‌های تشکیل دهنده نور آبی و بنفش را از خورشید در همه جهات پخش می‌کنند.

از طرفی دیگر، ما رنگ‌ها را به این دلیل میبینیم که نور به چشم ما باز می­‌تابد. اگر وسیله‌ای بتواند طیف‌های مختلف نور را بازبتاباند، آن را سفید می‌بینیم. زمانیکه رنگ‌های مختلف را می‌بینیم، این امر بدین دلیل است که فقط بخشی از طیف نور قابل رویت بازتابانده می­‌شود و باقی توسط وسیله مورد نظر جذب می‌شوند. بر روی زمین، این پدیده دلیل آبی بودن آسمان و سفیدی ابرها است.

از آنجا که فضا، خلا تقریبا کاملی است یعنی ذرات بسیار کمی دارد. در فضای بین ستاره‌ها و سیارات تقریبا چیزی وجود ندارد که بتواند نور را به چشم ما برساند و بدون رسیدن نور به چشم، آن‌ها را سیاه می‌بینیم.

پیشنهاد مطالعه: مطلب مکان‌های مرموزی که در گوگل‌مپ نشان داده نمی‌شوند! را بخوانید.

در کمال تعجب، تاریک بودن فضا ارتباط کمی با کمبود نور دارد. همانطور که می‌دانید میلیاردها ستاره و اجرام دیگر، مانند سیارات در کهکشان ما وجود دارند که نور را منعکس می‌کنند. بنابراین وقتی ما در شب به آسمان نگاه می‌کنیم باید بسیار درخشان باشد اما در واقع تاریک است. با مجله دلتا همراه باشید تا علت این پدیده را بدانید.

تناقضی که باعث تاریک بودن فضا شده است، در محافل فیزیک و نجوم بعنوان پارادوکس اولبرس شناخته می‌شود، و این تناقض را می‌توان با تئوری انبساط فضا-زمان توضیح داد.

تئوری انبساط فضا-زمان

این تئوری ثابت می‌کند که جهان ما سریعتر از سرعت نور در حال انبساط است. در این شرایط، نور در‌حال کشش و تبدیل به امواج مادون قرمز، مایکروویو و امواج رادیویی است، که توسط چشم انسان قابل تشخیص نیستند و از آنجا که قابل شناسایی نیستند، با چشم غیر‌مسلح، تیره (سیاه) به نظر می‌رسند.

نقش ستاره‌ها در تاریکی فضا

ستاره‌ها نور را در همه رنگ‌ها، حتی رنگ‌هایی که برای چشم انسان قابل مشاهده نیستند، مانند ماورا بنفش یا مادون قرمز ساطع می‌کنند و اگر می‌توانستیم طیف مایکروویو را ببینیم، تمام فضا می‌درخشید.

نقش فضای بین ستاره‌‌ای در تاریکی فضا

دقت کنید که آسمان زمین آبی است، زیرا مولکول‌های تشکیل دهنده جو (از جمله نیتروژن و اکسیژن) بسیاری از طول موج‌های تشکیل دهنده نور آبی و بنفش را از خورشید در همه جهات پخش می‌کنند.

از طرفی دیگر، ما رنگ‌ها را به این دلیل میبینیم که نور به چشم ما باز می­‌تابد. اگر وسیله‌ای بتواند طیف‌های مختلف نور را بازبتاباند، آن را سفید می‌بینیم. زمانیکه رنگ‌های مختلف را می‌بینیم، این امر بدین دلیل است که فقط بخشی از طیف نور قابل رویت بازتابانده می­‌شود و باقی توسط وسیله مورد نظر جذب می‌شوند. بر روی زمین، این پدیده دلیل آبی بودن آسمان و سفیدی ابرها است.

از آنجا که فضا، خلا تقریبا کاملی است یعنی ذرات بسیار کمی دارد. در فضای بین ستاره‌ها و سیارات تقریبا چیزی وجود ندارد که بتواند نور را به چشم ما برساند و بدون رسیدن نور به چشم، آن‌ها را سیاه می‌بینیم.

پیشنهاد مطالعه: مطلب مکان‌های مرموزی که در گوگل‌مپ نشان داده نمی‌شوند! را بخوانید.