Delta Tourism

ستاره شناسان موفق به کشف شواهدی شده‌اند که نشان از وجود یک سیاره فراخورشیدی در منظومه شمسی دارد.

این سیاره دارای یک مدار گریزنده از مرکز است و اولین سیاره با چنین مداری در نوع خود محسوب می شود. اخترشناسان معتقدند این سیاره می‌تواند نهمین سیاره منظومه شمسی باشد. در ادامه این مطلب از مجله دلتا درباره سیاره نهم می‌خوانید.

از مدت ها پیش ستاره شناسان در مورد وجود سیاره نهم در منظومه شمسی نظریه‌پردازی هایی داشتند و تاکنون شواهد بسیاری نیز در مورد وجود آن به دست آورده اند.

با توجه به داده های تلسکوپ فضایی هابل احتمالاً یک سیاره فراخورشیدی غول پیکر با نام HD ۱۰۶۹۰۶ b در فاصله ۳۳۶ سال نوری از زمین قرار دارد که با یک مدار غیر عادی گریزنده از مرکز هر پانزده هزار سال یکبار از لبه دیسک بقایای منظومه ستاره دودویی عبور می کند. ستاره شناسان معتقدند در صورت وجود، این سیاره احتمالاً به دور خورشید ما نیز می چرخد.

اولین کشف این سیاره به سال ۲۰۱۳ میلادی بر می گردد. اما در آن زمان نیز برای صحت اطلاعات نیاز به اندازه گیری ها و محاسبات مداری دقیق هابل بوده است. مدار این سیاره در نوع خود عجیب و غریب بوده و دانشمندان در حال بررسی چگونگی به وجود آمدن این مدار هستند.

در حال حاضر نظریه به وجود آمدن چنین مداری بدین ترتیب است که احتمالاً این سیاره در نزدیکی ستاره های میزبان خود شکل گرفته و کشش درون دیسک گازی باعث کشیده شدن آن به داخل شده است. اما در اثر نیروی گرانشی دو ستاره میزبان به بیرون کشیده شده و در همان زمان مدار ان توسط یک ستاره در حال عبور به همین صورت تثبیت شده باشد. دانشمندان تلاش دارند تا در ادامه تحقیقات خود را با استفاده از داده های تلسکوپ فضایی جیمز وب تکمیل کنند. در این مورد سوالات بسیاری وجود دارد و ستاره شناسان به دنبال پاسخی برای آن هستند.

پیشنهاد مطالعه: برای مطالعه بیشتر مطلب «مسیر جدیدی در منظومه شمسی برای سفرهای فضایی» را بخوانید.

با مجله دانستنی دلتا همراه باشید

دانشمندان جو و چرخه‌ی آب‌وهوایی جدیدی را در سیاره‌ی فراخورشیدی K2-141b شناسایی کرده‌اند که بسیار شدید و عجیب به‌نظر می‌رسد.

در سیاره فراخورشیدی K2-141b که هم‌اندازه‌ی زمین است و بیش از ۲۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد، اقیانوس‌ها از گدازه‌ی مایع شکل گرفته‌اند، بادها با سرعت فراصوت می‌وزند و باران‌های سنگی می‌بارد و این شرایط باعث شده دانشمندان از آن به‌عنوان یکی از سخت‌ترین شرایط آب‌وهوایی یاد کنند. در ادامه این مطلب از مجله دلتا درباره این بارش سنگ از آسمان سیاره فراخورشیدی بخوانید.

این سیاره در اصل سال ۲۰۱۸ توسط تلسکوپ کپلر کشف شد اما در مطالعه‌ای تازه به سرپرستی «جیانگ گوین» (Giang Nguyen) که در نشریه‌ی Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده، دانشمندان دانشگاه مک‌گیل، دانشگاه یورک و مؤسسه‌ی آموزش علوم هند برای نخستین بار به پیش‌بینی شرایط آب‌وهوایی K2-141b می‌پردازند. شرایطی که با تلسکوپ‌های نسل بعدی مانند تلسکوپ فضایی جیمز وب می‌تواند از صدها سال نوری دورتر قابل تشخیص باشد.

دانشمندان هنگام تجزیه و تحلیل الگوی روشنایی این سیاره دریافتند که حدود دو سوم این سیاره نور روز را تجربه می‌کنند. نزدیکی K2-141b به ستاره‌اش باعث قفل گرانشی آن شده و همیشه یک سمت آن به طرف ستاره است. این بخش گرم و سوزان این سیاره به دمای بیش از ۲۹۰۰ درجه‌ی سانتی‌گراد می‌رسد و به اندازه‌ای زیاد است که نه تنها سنگ‌ها را ذوب می‌کند، بلکه آن‌ها را بخار می‌کند و جوی نازک و غیر قابل سکونت ایجاد می‌کند.

«نیکولاس کووان» (Nicolas Cowan) نویسنده‌ی همکار در این پژوهش گفت: «یافته‌ ما احتمالا به این معنی است که جو کمی فراتر از سواحل اقیانوس گدازه گسترش یافته و این موضوع ردیابی آن را با تلسکوپ‌های فضایی آسان‌تر می‌کند.»

بخش‌های دیگر این سیاره‌ فراخورشیدی در تاریکی پایان‌ناپذیری پوشانده شده است و دمای بسیار سرد ۲۰۰- درجه‌ سانتی‌گراد را تجربه می‌کند.

در چرخه‌ آب‌وهوایی روی زمین، آب بخار می‌شود، به بالای جو می‌رود، متراکم می‌شود و هنگام باران به سطح زمین بازمی‌گردد. اکنون همین فرآیند در سیاره‌ K2-141b روی می‌دهد فقط به چرخه آب، چرخه‌ سنگ‌ها روی می‌دهد.

سدیم، سیلیسیم مونواکسید و سیلیسیم دی‌اکسید موجود در آسمان سیاره‌ فراخورشیدی K2-141b به بخار مواد معدنی تبدیل می‌شود و توسط بادهای فراصوت که سرعت آن‌ها به بیش از ۵۰۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد، به بخش‌های تاریک این سیاره منتقل می‌شوند. در آن‌جا سنگ‌ها به درون اقیانوس ماگما با عمق نزدیک به ۱۰۰ کیلومتر می‌بارند و برای شروع دوباره‌ی چرخه به سمت روشن سیاره جریان می‌یابند.

به گفته‌ دانشمندان این چرخه به اندازه‌ چرخه آب روی زمین ثابت نیست. جریان اقیانوس ماگما از سمت تاریک به روشن آهسته‌تر روی می‌دهد. پژوهشگران پیش‌بینی می‌کنند که ترکیب مواد معدنی این سیاره با گذشت زمان تغییر می‌کند و موجب می‌شود که در نهایت سطح و جو سیاره کاملا دگرگون شود.

کووان افزود: «همه‌ی سیارات سنگی از جمله زمین به صورت دنیایی مذاب آغاز به کار کردند اما به سرعت سرد و جامد شدند. سیارات گدازه‌ای، دید یکتایی درباره‌ی این مرحله از تکامل سیاره‌ای به ما می‌دهند.»

دانشمندان امیدوارند که با راه‌اندازی تلسکوپ فضایی جیمز وب در سال ۲۰۲۱ مشاهدات خود را بیشتر بررسی کنند.

بیشتر بخوانید: برای مطالعه بیشتر در حوزه نجوم مطلب «ارتباط با وویجر ۲ پس از هفت ماه» را بخوانید.

با مجله دانستنی دلتا همراه باشید